Onlangs verscheen een boek van Anousha Nzume over ongelijkheid in het onderwijs en over institutioneel racisme dat niemand wil maar dat er wel is. Zij gaat onder meer in op onderwijssegregatie en de gevolgen daarvan voor kinderen. Ook op de onder-advisering van kinderen van kleur, soms uit goedbedoelde bevoogding. Zij wijst erop dat directies en leerkrachten voornamelijk wit zijn, terwijl leerkrachten van kleur een ander perspectief en andere identificatiemogelijkheden bieden voor leerlingen. Zij gaat in op vooroordelen van leerkrachten en in lesboeken, en geeft aan wat je daaraan kunt doen.
Nzume wil “onderzoeken waarom we in onze maatschappij niet kijken naar de potentie van kinderen, en waarom we hun sociale en culturele achtergrond niet zien als een verrijking”. Naast kleur speelt ook klasse daarbij een rol (‘Sander en Floor hebben dyslexie, Achmed en Ayse hebben een taalachterstand’). Zij put uit haar eigen ervaringen en draagt voorbeelden aan van mensen die ze kent of ontmoet; daarnaast verwijst ze naar onderzoeken. Die bevindingen maken boos en verdrietig. Nzume pleit mede daarom voor een systeemverandering en geeft aan wat onder meer leerkrachten en ook ouders daaraan bij kunnen dragen.
In 2017 publiceerde Nzume “Hallo witte mensen” over wit privilege, dat veel discussie losmaakte. Hopelijk voedt dit nieuwe boek de discussie over segregatie en kansenongelijkheid.
A. Nzume, Hallo witte scholen. Klasse heeft ook kleur. Uitgeverij Pluim.